ANG AKING PAGLALAKBAY PATUNGO SA ILUGIN ELEMENTARY SCHOOL ( Part I: Ang Dahilan ng Lahat )

Noong bata pa ako ay pinangarap ko na makapunta dito sa Maynila at dito na maghanap ng trabaho. Nanatili ang pangarap kong iyon hanggang sa ako'y pumasa sa Board Exam para sa mga guro. Naisip ko kasing dito sa Maynila mag apply pero may mga nangyari sa buhay ko na humadlang sa layunin kong iyon at doon nalang ako sa lugar namin nag apply para sa isang permanent teacher position. Kinalimutan ko nalang ang pangarap ko na iyon ng matanggap na ako sa probensiya namin bilang isang permanent teacher sa pampublikong paaralan. Naiisip ko noon, hindi para sa akin ang pangarap na iyon at iyon ay malugod ko namang tinanggap.

Sa madaling kuwento ay sa probensiya na nga ako nakakuha ng permanenting trabaho bilang isang guro sa isang liblib na paaralan, ang San Andres Lower Primary School (Naisulat ko na dito ang aking naging karanasan doon.) Isang taon din ako nagturo sa probensiya at sa isang taon na iyon ay naging maayos naman ang trabaho ko, iyon nga lang ay paminsan minsan ay nagbabalik ang pangarap kong sa Maynila makapag turo ngunit hanggang isipan nalang iyon dahil sa isip ko imposible na ako makapagtrabaho sa Maynila kasi permanent na nga ako. Nagpatuloy na lang akong pagbutihin ang aking trabaho at tunay na ngang nawaglit sa isip ko ang pangarap na iyon dahil naging masaya ako sa sa trabaho ko doon, nagkaroon na ako ng mga kaibigan at mga masasayang pangyayari sa aking buhay. Nagkaroon narin ako ng mga pangarap na gusto kong tuparin sa lugar na iyon. Nakikita ko na noon na doon na ako tatanda sa pagtuturo at hindi na nga matutupad ang pangarap ko.

Ngunit sabi pa nga ng marami "Hindi natin alam ang maaring mangyayari." at napatunayan ko yun sa aking sariling buhay. Sa aking pangarap. Naging mabait ang tadhana sa akin ng isang araw ay nakilala ko ang asawa ng isa kong kapitbahay na kaibigan ko na rin. Minsan napupunta siya sa bahay at nakikipag kuwentuhan sa amin. Isang beses ay nabanggit niya ang kanyang kapatid na nagtuturo sa Pasig. Gusto raw ng kapatid niya na makauwi sa probensiya at makalipat doon sa pagtuturo. Tinanong niya ako kung papaano daw ang maaring gawin ng kanyang kapatid upang makalipat. Ang sabi ko, dalawa lang yan una ay mag resign siya at mag apply na muli sa probensiya o di kaya ay makipag palitan siya o swapping sa isang teacher na gusto magturo sa Maynila at bigla siyang nagtanong kung sino naman daw kaya ang maygustong makipag palit? Hindi ko kaagad namalayan na yun na ang maaring katuparan ng aking pangarap. Naiisip ko nalang iyon ng tinanong niya ako ng pabiro kong gusto ko makipagpalit. Doon muling nanariwa ang pangarap kong makapunta ng Maynila upang makapagturo. Nagkaroon ng excitement sa aking sarili at bigla nalang akong napa oo.

Sa maikling kuwento, naging tutuhanan nga ang pagpayag kong makipagpalit, dahil narin marahil sa kagustuhan kong makapunta ng Maynila. Simula noon ay nagkaroon ako ng komunikasyon sa kanyang kapatid at napag-usapan ang aming pagpapalitan. At doon ay napag-usapan namin ang ang paaralan na aming pinagtuturuan. Naging mabilis ang lahat. Hindi ko namalayan na nag aasikaso na pala ako ng aking mga papel para sa paglipat ko sa Pasig. Sobrang tuwa ang aking nararamdaman noon. Tumulong sa pag-aasikaso ng aking papel ang tito ng aking makakapalitan na nagkataong isang Division Supervisor kaya napabilis ang aming pagpapalitan.

Maayos na ang lahat at nakatakda na ang araw ng aming pagpapalitan. May 31, 2009. Ang petsa naring iyon ang naging last day of service namin sa dati naming pinagtuturoan. Walang pagsidlan ang aking tuwa para sa nalalapit na katuparan ng aking matagal ng pangarap. Totoo ngang hindi natin alam ang maaring mangyari bukas. At ang lahat ng ito ay dahilan ng aking paglalakbay patungo sa katuparan ng aking pangarap.

Ang Matagumpay na Summer Class

Isang matagumpay na pagtatapos ng Summer Class ang nangyari noong Miyerkules (May 18, 2011). Ang nasabing Summer Class ay isang programa ng lokal na pamahalaan ng Lungsod ng Pasig kung saan ang mga mag-aaral na magiging Grade 5 at Grade 6 pati na rin ang mga mag-aaral na magiging 2nd year sa darating na pasukan ay siyang naging mga benepisyaryo ng nasabing programa. Libre at walang binayaran ang mga batang nakasama sa programa at ito ay tumagal ng 20 na araw na sinimulan noong April 18, 2011 at nagtapos nga nitong May 18, 2011. Ang layunin ng programa ay bigyan ng maagap na kaalaman tungkol sa mga aralin ng baitang na kanilang papasukan upang magkaroon sila ng mas maunlad na pagkatuto at higit sa lahat ay ihanda sila para sa darating na pasukan.

Isa ako sa mapalad na mga guro na nagturo sa mga batang mag-aaral. Mapalad ako dahil naging makabuluhan ang aking bakasyon. Muli kong nagampanan ang aking bokasyon kahit sa mga panahong dapat ay nagbabakasyon ako. Masarap kasi sa pakiramdam na nakapagtuturo ka at nakatutulong sa pagunlad ng bata mula sa kanyang kamusmosan. Higit sa lahat, muli kong napatunayan na ang pagkatuto ay walang pinipili na panahon.

Mga batang magiging Grade 6 ang aking hinawakan kung saan Science ang aking itinuro. Mayroon akong 25 na mag-aaral na magiliw at masayang nakibahagi sa aming mga aralin sa loob na dalawampung araw. Sa loob ng 20 araw na iyon ay sinigurado kong magiging masaya ang aming gagawing mga gawaing pagkatuto.

Sa bawat aralin ay binibigyan ko sila ng iba't ibang pangkatang gawain kung saan ay nagagawa nilang makihalubilo sa kanilang mga kaklase. Nakakatuwa silang pagmasdan habang isinasagawa nila ang gawain ng may buong pasusumikap kahit na ramdam mo ang kanilang hirap sa pagtapos sa kanilang gawain ay naroon pa rin ang ngiti sa kanilang labi. Sama-samang silang natututo.

Sana sa kanilang pagpasok ngayong darating na pasukan ay handang handa na sila sa mga susunod na kabanata ng kanilang buhay bilang mag-aaral. Kasabay ng matagumpay na pagtatapos nawa'y makintal sa kanilang isipan ang lahat ng bagay na kanilang nalaman.

Ang Katapusan ng Daigdig

May 21, 2011 sa araw daw na ito magaganap ang Katapusan ng Daigdig sa ganap na ala-sais ng gabi. Ito ay galing mismo kay Harold Camping isang radio broadcaster at presidente ng Family Radio Broadcasting Network na sumasahimpapawid sa Estados Unidos. Ang grupo ni Camping ang siyang may pakana sa balitang ito na nagdulot ng malawakang diskusyon mula sa iba't ibang sektor ng lipunan kung ito ba ay totoo o isang guni-guni lamang. May iilan na agad naniwala sa balitang ito ngunit marami parin ang hindi pumatol at pinagtawanan lang ang balita.

Sino nga ba naman si Harold Camping upang paniwalaan ng marami sa kanyang mga prediksyon, na minsan na ngang nagkamali noong 1994 sa kanyang prediksyon sa katulad na usapin, lalo na't malinaw sa ating mga Pilipino na walang sinuman ang nakakaalam kung kailan ang takdang araw ng paghuhukom.

Ayon kay Camping, nasusulat daw sa Biblia ang kanyang prediksyon, nagsilitawan na daw ang mga signos hinggil sa nalalapit na pagtatapos ng buong daigdig. Oo nga't nararanasan na natin ang mga sinasabi niyang signos tulad ng mga pag lindol sa iba't ibang bahagi ng mundo, ang mga kaguluhan sa Gitnang Silangan at maging ang Global Warming ngunit hindi niya kailanman dapat bigyan ng eksaktong petsa ang pagtatapos sapagkat walang sinuman sa atin ang makapagsasabi. Ganun paman, iginagalang ko ang mga sinabi ni Camping. Karapatan niya iyon bilang isang mananampalataya.

Ngunit dumating na ang araw na sinasabing Araw ng Katapusan. Wala namang nagbago. Awa ng Diyos ang mundo ay patuloy parin na umiikot. Ang mga tao ay patuloy parin na namumuhay. Isa lang ang ibig sabihin nito. MALI ANG PREDIKSYON. At kailanman man walang magiging tamang prediksyon tungkol sa katapusan ng Mundo dahil, uulitin ko, walang sinuman sa atin ang makapagsasabi nito.

HUWAG MANIWALA SA MGA BALITA NG MGA BULAANG TAO. BAGKUS MANALIG AT PAGTIBAYIN ANG PANANALIG SA MAYKAPAL.

Teka lang. Bakit ba ako sobrang apektado? Sa totoo lang maliban sa hindi pa ako handa sa Paghuhukom ay marami pa akong dapat gawin sa mundo para sa aking kapwa tao, para sa aking mga mag-aaral, para sa aking pamilya, mga kaibigan at lalo na sa aking sarili. Pag nagunaw ang mundo ngayon, paano nalang ang lahat ng plano ko? Pero ang totoo nyan hindi naman talaga tayo makapag hahanda para sa paghuhukom. Ang mahalaga mamuhay tayo ng mabuti at maging makatao, magpakabuti tayo araw-araw sa ating mga gawain.

Ang katapusan ng Mundo ay kung kailan wala ka ng pananalig sa Diyos.

Ang Sex Education sa aking Pananaw

Mainit parin na pinag-uusapan ang panukalang batas tungkol sa Reproductive Health o mas kilala sa tawag na "RH Bill". Sa katunayan, ito ay humahati sa paniniwala ng mga mamayan at iba't-ibang sektor ng lipunan. Umani ng pagbatikos partikular na sa sektor ng simbahan at ilan nating mga konserbatibong kababayan.

Lalo pang naging kontrobersyal ang RH Bill dahil sa isang probisyon nito na naglalayong magkaroon ng mandatory SEX education sa lahat ng paaralan sa bansa at sisimulan ang pagtuturo sa Grade 5 hanggang 2nd Year High School. Para sa akin, isang malaking butas ang Sex Education sa panukalang batas na ito. Isang dahilan kung bakit tutol ako dito. Lubhang napaka sensitibo ng usaping sexual para ituro ito sa mga bata hindi pa kasi ganun ka handa ang ating mga bata, hindi pa sila ganun ka matured. Naalala ko tuloy noong ako'y bumibili sa isang kilalang convenience store, nakasabay ko ang isang magkasintahan na nasa 2nd year high school palang, at kapwa naka uniporme pa, na bumibili ng condom. Pinagbilhan naman sila at nang makita ng babae ang flavor ng condom ay umiling ito at naghanap ng ibang flavor sapagkat hindi niya gusto ang nauunang flavor ng condom, pagkatapos nilang bayaran ay agad na silang lumabas. Kung ikaw ang nasa lugar ko hindi mo maiiwasang mag-iisip kung anu ang susunod nilang gagawin. Hindi sa pagiging malesyoso kundi dahil nakita ko.

Ang pangyayaring iyon ay isa lang sa patunay na ang kabataan ngayon ay masyadong mapusok, masyado silang mapag ekspiremento, gusto nilang malaman ang sagot sa kanilang mga tanong. Gusto nilang maranasan ang lahat ng bagay.

Bilang isang guro sa elementarya, alam ko na ang takbo ng isipan ng aking mga mag-aaral. Hindi pa nga pinag-uusapan ang ang sexual na usapin sa loob ng paaralan ay marami na akong naririnig na kabastosan mula sa bibig ng mga bata. Kahit sa simpleng aralin ng Reproductive System ay makikita mo ang kanilang pagiging immature. Paano pa kaya kung ituturo mo na ang mas malawak na saklaw ng sex education. Hindi pwedeng sabihin na walang mali sa probisyong ito ng RH Bill dahil malinaw na mayroon.

Oo nga't matagal ng itinuturo ang Reproductive System, ang pakakaroon ng buwanang dalaw ng babae , ang pagkakaroon ng mga pagbabago sa katawan habang nagbibinata at nagdadalaga, ang pagbubuntis at ang proseso ng paglaki ng bata sa sinapupunan sa ating mga paaralan ngunit iba ang gustong ibigay ng isinusulong na sex education. Nandyan ang tuturuan ang mga bata tungkol sa ligtas na pakikipagtalik (safe sex) sa pamamagitan ng paggamit ng mga contraceptives at turuan sila sa wastong paggamit ng contraceptives halimbawa na ang condom.

Dahil sa sex education maiiwasan daw ang maagang pagbubuntis at ang abortion. Tanong: Hindi kaya mas lalo pang mahikayat ang mga bata na pumasok sa maagang pakikipagtalik? Kung sabagay naiisip narin marahil yan ng mga nagsusulong ng Sex Education kaya mayroon silang option ang mga contraceptives. Sabihin na nating malayong mangyari sa elementarya ang mga iniisip kong maaring mangyari kapag nagkaroon na ng sex education sa mga paaralan, pero masasabi ba nating hindi ito mangyayari sa High School? Hindi kaya lalong maging mapag eksperimento ang mga bata pag nalaman nilang pwede palang makipagtalik ng ligtas? Hindi kaya lalo silang maging mapusok kapag naging maalam sila sa sexual na bagay? Paano kung hindi ligtas ang mga contraceptives at pumalpak ito at nabuntis si babae?

Nakakabahala ang probisyon na ito ng RH Bill. Bakit kailangan nating buksan ang murang isipan ng mga batang ito? Bakit hindi nalang natin iwan sa mga magulang ang usaping ito? Kahit ako'y isang guro inaamin ko na hindi lahat ay maaring ituro ng guro. Tanging ang mga magulang lamang at hindi ang paaralan ang pwedeng magturo ng bagay na ito sa ating mga bata. Sabi pa nga sa nabasa ko "There is no place like Home for Sex Education".

Sa mga nagsusulong ng Sex Education, iginagalang ko po ang iyong mga pananaw at layunin. Ito'y aking pahahalagahan bilang isang mamamayan ng isang Demokratikong lipunan. Ganun paman mahigpit akong tumututol dito.

Unang Sabak

Mahigit tatlong taon narin ang nakalilipas mula ng ako'y maging regular-permanent na guro sa pampublikong paaralan. At ang aking unang sabak ay sa San Andres Lower Primary School. Isang taon akong nagturo doon bago ako nalipat sa kasalukuyan kong pinagtuturuan.

Hayaan niyo akong balikan ang aking naging karanasan mula sa isang taon ng pagtuturo sa SALPS (San Andres Lower Primary School ).

Ang SALPS ay matatagpuan sa isang liblib na pamayanan sa bayan ng Borongan lalawigan ng Eastern Samar na may layong mahigit labintatlong kilometro mula sa kanayunan. Ito ay mayroon lamang isang silid-aralan na ginagamit ng mga mag-aaral mula sa una at ikalawang baitang. Multi-grade ang sistema doon at isang guro lamang ang naka assign upang turuan at gabayan ang mga batang mag-aaral doon.

Upang marating ko ang lugar ay kailangan ko munang sumakay ng tricycle na walang bubong, "top-down" kung tawagin, mula sa bayan papunta sa isang pantalan, mahigit kumulang na 10 minuto din ang biyahe, na kung saan ay sasakay naman ako ng bangka papuntang Brgy. San Mateo at pagkarating ko doon ay uumpisahan ko na ang mahigit 30 minutong lakaran patungong San Andres Lower, dadaan ako sa masukal, matatarik at madudulas na mga daan at tatawid pa ng ilog. Ginagawa ko yun araw-araw.

Mahirap kung iisipin. Nakakapagod, at minsan nakakatamad. Marahil kong ang iisipin ko lang ay ang aking hirap na dinadanas papunta sa eskwelahan na iyon ay inayawan ko na ang trabaho ko. Ngunit sadya yatang doon ako mapunta upang subukin ang aking determinasyon at bokasyon sa napili kong karera. Naging malinaw sa akin ang ideyang yun. Kaya nagtiyaga ako, pinagpatuloy ko ang aking trabaho.

Lumipas ang mga araw ay natutunan ko ng maging manhid sa hirap na aking dinadanas papuntang SALPS. Parang naging ehersisyo ko nalang ang mahabang lakaran, ang pagakyat-baba sa mga matarik na daan at naging libangan ko na rin ang paglalaro ng tubig sa ilog tuwing ako ay tatawid doon. Mas nangingibaw na ang kagustuhan kong makarating agad sa aking bagong pamilya - ang aking mga mag-aaral.

Grade I at Grade II ang hawak ko noon sa SALPS, sabay kong hinahawakan yun, multi-grade kung tawagin. Mag-isa lang akong guro doon, ako na ang tumatayo at gumaganap sa lahat ng mga gawaing pampaaralan doon, kahit na mayroon akong Mother School ay parang

wala din dahil sa layo ng lugar ko, madalang lang akong mabisita, minsan pa nga wala. Mayroon akong 20 mga mag-aaral sa unang baitang at 10 naman sa ikalawang baitang na may kabuuang 30 mag-aaral. Sa una mahirap. Mahirap turuan ang mga bata na bumasa at sumulat lalo na sa mga batang nasa mga liblib na lugar. Kailangan mo silang himayin, tiyagain at pagtiisan. Minsan nga gusto ko nalang magkantahan kami dahil mas gusto nila yun. Pero di ako sumuko pinilit kong gawin lahat ng makakaya ko upang kahit papaano ay mabago ko sila. Mababait silang mga bata, masisipag sa mga gawain lalo na sa paglilinis at pagbubunot ng mga damo sa bakuran ng paaralan, palibhasa gawain na nila sa bukid. Kahit na minsan ay hindi kaayaya ang amoy nila pag pumapasok ay marespeto sila sa kanilang guro. Masunurin. Yun nga lang hirap silang makaagapay sa aking mga aralin.

Mahirap ang multi-grade dahil hindi mo malaman kong alin o sino ang uunahin mong asikasuhin lalo na't pareho silang nangangailangan ng atensyon. Ang gagawin ko nalang habang may pinapagawa ako sa mga Grade 2 ay tuturuan ko namang magbasa ang mga grade 1 at pag natapos na ang grade 2 ay sila naman ang aking tuturuan ng mga aralin habang ang grade 1 ay may gawain. Pero minsan pag ang aralin ng grade 1 at grade 2 ay magkahawig ay sabay ko ng tinuturuan ang dalawang grade. Araw-araw ganun ang kalakaran.

Ganun paman kahit na mahirap magturo, kahit na halos ibigay mo na ang utak mo sa kanila para lang makaintindi, kahit na tinutulogan ka ng bata, kahit na ayaw nilang makinig at mas gusto pang pag-usapan ang dami ng kanilang aanihin sa bukid ay napakasarap parin sa pakiramdam na tuwing uwian ay mararamdaman mong masaya sila dahil pinagtiyagan mo sila. Kahit na hindi ko pa nakikita ang epekto ng aking mga itinuro ay alam kong may nakintal parin sa kanilang isipan at pagdating ng araw ay inaasahan kong magamit nila yun sa kanilang pang araw-araw na pamumuhay.

Sa kabuuan, naging mahirap ngunit masarap ang aking naging unang pagtuturo sa San Andres Lower Primary School. Ang aking unang sabak ay naging makabuluhan upang tuluyan akong mahubog sa kung anu ako ngayon. Marami akong aral na natutunan mula sa mga bata doon. Ang pagiging simple sa pamumuhay, sa pagkakatao. Ganun din sa mga tao doon, kahit na minsan ay mayroon kaming mga hindi pagkakaunawan ay naayos parin dahil malinaw sa bawat isa sa amin na walang perpektong tao. Ngayon ko mas napagtanto na ang pagtuturo ay sumasaklaw sa napakalawak na aspeto ng pakikipag kapwa tao.

Higit dalawang taon na ang nakalilipas mula ng ako'y umalis doon at lumipat sa kaslukuyan kong pinagtuturuan. Kumusta na kaya sila?

Sa Aking Ika-25 na Kaarawan.

Isang taon nanaman ang nadagdag sa buhay ko. Pakiramdam ko ay pagkatanda-tanda ko na. Ang dami ko ng mga bagay na inaasikaso, iniintindi at pinagkakaabalahan. At sa dami ng mga bagay na gusto kong gawin at bigyang halaga, maging personal man o sa trabaho, sa pamilya o sa iba ko pang obligasyon, kinakapos parin ako sa oras upang ang lahat ng bagay na ito ay aking mabigyan ng pantay na pansin. Mabuti nalang at malinaw sa akin na ako'y hindi isang super hero, na napapagod din ako, nasasaktan din ako, lumuluha at nahihirapan. Ngunit dapat ay patuloy lang ang buhay.

Bukas ay sisikat na ang bagong araw, ang araw ng aking kapanganakan. Oo, tama. Bukas ay aking kaarawan, ika-dalawampu't limang kaarawan. Ibig sabihin 25 na taon na akong namumuhay sa mundong ito, at sa aking mga nakaraang taon ya marami na akong magaganda't mapapait na karanasang dinanas na siyang nagpatatag sa aking pagkatao. Higit sa lahat, ang mga karanasang iyon ay ang siyang dahilan kung ano ako ngayon.

Kasabay ng pagsapit ng madaling araw, hudyat ng aking kaarawan ay bukas-palad kong tatanggapin at taos-puso kong yayakapin ang mga bagong pagsubok na aking kakaharapin. Naalala ko tuloy ang sabi ng isa kong kaibigan na ang tao ay parang sundalo; Habang nasusugatan lalong tumatapang.

Bilang pagtatapos, nais ko sana ibahagi ang aking munting hiling sa aking kaarawan. Ang nais ko lang ay isang oras ng Panalangin. Gusto ko ibulong sa Diyos ang mga bagay na gustong makamit. Kung anu man yun, akin nalang.

Ang Pagiging Guro

Limang taon na rin ang nakalipas mula noong ako'y makatapos sa pag-aaral at magsimulang magtrabaho at gampanan ang aking propesyon. Sa mga taon na iyon ay marami-rami naring mga murang isipan ang aking napanday at nahubog. Marami na rin akong mga nakadaupang-palad na mga personalidad. Marami naring akong mga nakilalang guro na aking mga naging kaibigan, kapalitan ng opinyon at mga kakwentuhan. Ilan na rin ang mga guro na aking nakatampuhan, nakalimutan at pilit ko pang kinakalimutan. Marami na ring mga ngiti ang gumuhit sa mga labi ko at mga luhang dumaloy sa mga mata ko. Tama nga sila, tama ang aking mga guro noon sa pagsasabing hindi madali ang maging guro.

Bakit nga ba may guro? Ano nga ba ang pagiging guro?

Isa sa mga pangunahing layunin ng guro ay ibigay at ituro sa mga mag-aaral o sa lahat ng tao ang lahat ng dapat nilang malaman at matutunan, "The basic idea behind teaching is to teach people what they need to know" sabi nga sa isang kasabihan. Naging makabuluhan at makatutuhanan ang layunin na ito ng isang guro lalo na noong mga nakaraang panahon kung saan ang mga tao ay wala pang sapat na kaalaman sa wika, matematika, siyensya at teknolohiya at sa iba pang aspeto ng kanilang buhay at pamumuhay.

Sa makabagong panahon kung saan ang mga mag-aaral ay higit ng matatalino at malikhain hindi na lamang mag-aaral ang natututo sa kanilang guro kundi pati ang guro ay may nakukuha sa kanyang mag-aaral. Ito ang katibayan na ang pagiging guro ay isang tuloy-tuloy na proseso ng pagkatuto. Hindi bukal ng kaalaman ang mga guro bagkus sila ang nagsisilbing kaagapay upang matuklasan ng mga mag-aaral ang bukal ng karunungan. Ang pagiging guro sa makabagong panahon ay higit sa lahat ay maging gabay. Facilitator ika nga. Kung noon ang guro ang madalas na makikita sa harapan at nagsasalita, nagbabahagi, nagtuturo ng mga kaalaman. Ngayon, iba na. Hinihikayat na ang mga mag-aaral na makibahagi sa mga gawaing pagkatutuo dahil yun naman talaga ang dapat na layunin ng pagtuturo to enable the child to get along without the teacher.

Noong ako ay nag-aaral pa, madalas kong itanong sa sarili ko bakit ba namin pinag-aaralan ang mga quadtratic formula, distance formula, midpoint formula at marami pang mathematical formulae? Bakit kailangan magbasa ng mahahabang teksto, at mga akda at suriin ito? Bakit may mga eksperimento sa Science at pagkatapos ay gagawa ng koklusyon? Ano nga ba ang kahalagahan nito sa aking buhay? Ano nga ba ang lahat ng ito? Hindi ko man maintindihan noon kung bakit ginagawa namin ang may iyon ay patuloy parin akong gumaganap sa aking tunkulin bilang isang mag-aaral taglay ang pag-asa na sana'y isang araw maintindihan ko at matanto ang kahalagahan ng ang mga pinag-aaralan.

Noong ako ay matakatapos sa aking pag-aaral at naging ganap na guro ay aking napagtanto ang sagot sa aking mga katanungan. Hindi pala ang kaalaman na aking natutunan sa aralin ang higit kong kailangan kundi ang kasanayan na ang aking natutunan habang aking tinatanggap ang mga kaalaman na iyon. Dahil sa mga problem solving, experiment, formulation of hypothesis and conclusion, dahil sa mga pagsusuring ginawa at pagbibigay opinyon dito ay natuto akong umagapay sa mga pagsubok ng buhay. Tama nga sila. Hindi lamang kaalaman ang dapat taglay ng isang mag-aaral dapat ay taglay din nila ang kasanayan na kakailanganin nila sa kanilang pang araw-araw na buhay. Ito nga marahil ang dahilan kung bakit may guro. Ito nga marahil ang buhay ng pagiging guro. Ang ibigay sa mag-aaral ang kaalaman at ang mga kasanayan ng buhay.